از غم جدا مشو كه غنا مي‌دهد به دل                  امّا چه غم،غمي كه خدا مي‌دهد به دل

من بودم و او بود و دگر هيچ كس آنشب                غم جاي تو خالي كه عجب انجمني بود

به قدر طاقت خود  هر دلي غمي دارد                  دل من است كه اندوه  عالمي دارد

طي شد اين عمر، تو داني به چه سان


پوچ و بس تند، چنان باد دَمان


همه تقصير من است، اين که خودم ميدانم
 

وقت اگر داری کلامی با تو درد دل کنم


شاید از این گفتگو آرامشی حاصل کنم
 

……
اگر دروغ رنگ داشت هر روزشايد ده ها رنگين کمان از دهان ما نطفه مي بست

و بي رنگي کمياب ترين چيزها بود
 

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی دربیابان یکه و تنها کشید
گفتمش نامردمان این زمان را نقش کن
عکس یک خنجر زپشت سر پی مولا کشید
گفتمش راهی بکش کان ره رساند مقصدم
راه عشق و عاشقی و مستی ونجوا را کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون را بکش
عکس حیدر درکنار حضرت زهرا کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا،تصویر یک سقا کشید
گفتمش از غربت ومظلومی و محنت بکش
فکر کرد و چهار قبرخاکی از طه کشید
گفتمش سختی و درد وآه گشته حاصلم
گریه کرد آهی کشید وزینب کبری کشید
گفتمش درد دلم را با که گویم ای رفیق
عکس مهدی راکشید وبه چه بس زیبا کشید
گفتمش ترسیم کن تصویری از روی حسین
گفت این یک را ببایدخالق یکتا کشی
 

آهی کشید غمزده پیری سپید موی

افکند صبحگاه درآیینه چو ن نگاه

در لابه لای موی چو کافور خویش دید

یک تار مو سیاه
 

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز
و دویدن که آموختی ، پرواز را

------------ --

راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند
 

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر                    یادگاری که در این گنبد دوار بماند 

گر بداند لذّت جان باختن در راه عشق                   هيچ عاقل زنده نگذارد به عالم خويش را

دلی دارم که از تنگی در او جز غم نمیگنجد            غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمیگنجد

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع               آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد 

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع              آتشی در دلش افکندم و آبش  کردم

چو روز حشر برآريم سر ز خواب اجل           به روي دوست شود باز چشم بستة ما 

دوست دارم كه دوست عيب مرا                 همچـــو آئينـــــــه رو برو گـويد 

نه كه چون شانه با هزار زبان                    پشت ســـــر رفته مـو به مو گوید 

کاش بودندی به گیتی استوار و دیر پای          ذوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی

شنيدستم که شهبازي کهنسال

کبوتر بچه اي را کرد دنبال
 

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد