دلم بدون تو غمگین و با تو افسرده است

چه کرده ای که ز بود و نبودت آزرده است

به عکس های خودم خیره ام ، کدام منم ؟

زمانه خاطره های مرا کجا برده است

همراه بسيار است، اما همدمي نيست

مثل تمام غصه ها، اين هم غمي نيست

 دلبسته اندوه دامنگير خود باش

موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بكشد

گيسوان تو شبيه‌است به شب اما نه

  شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد

در آتش رهایم ، خدا شاهد است !
به غم مبتلایم ، خدا شاهد است !
شب است و دل و بیکسی ، وای من !
به درد آشنایم ، خدا شاهد است !

باد، پیچید در ترانه ی برگ

برگ، لرزید از بهانه ی باد

 هر کجا برگ خشک بود ،افتاد

باغ نالید و گفت:

ماخانه بدوشیم وجهان خانه مانیست
درحلقه مانیست هرآنکس که چوما نیست

مازاده دردیم وره عشق بپوییم
دردیر خرابات به کس حکم بقا نیست

نشستم روی ساحل، حال دریا را نمیدانم!
من این پایینم و قانون بالا را نمیدانم !

چرا اینقدر مردم از حقایق رویگردانند؟!
دلیل این همه انکار و‌حاشا را نمیدانم!

آنچنان ذهن من از خواستنت سرشار است
که شب از یاد تو تا وقت سحر بیدار است

حیف از این قسمت و تقدیر که هر کار کنم
باز بین من و تو فاصله معنا دار است