در خم و پسکوچه های زندگی                         آرزو گم کرده تنهـــــا می روم

 در شیـار خلـوت و تاریـک شب                          لنگ لنگان سوی فردا می روم

 خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیـــا چه دشوار است

 چه رنجی میکشــد آنکس که انسان است و از احسـاس سرشــار است

هيچکس با من نيست

مانده ام تا به چه انديشه کنم

مانده ام در قفس تنهايی

در قفس ميخوانم

چه غريبانه شبي ست

شب تنهايی من

 خداوندا نمی دانم 

در این دنیای وانفسا 
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.

ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر

               بر من منگر تاب نگاه تو ندارم 

                        بر من منگر زانكه به جز تلخي اندوه

                                      در خاطر از آن چشم سياه تو ندارم

 مــن کــــــه در تنـــگ بــــرای تــو تـمـــاشــا دارم
بــــا چـــــه رویـــــی بنــــویـســم غــم دریا دارم؟
دل پر از شوق رهایی سـت ،ولی ممکن نیست
بـــــــه زبــــــان اورم ان را کـــــــــه تــمــنـــا دارم
چــیســـــتم؟! خــــاطــره زخـــم فرامــوش شده
لـــب اگــــر بــاز کـــنم بـا تــو ســخن هـــــا دارم
بـا دلــت حســـرت هم صحبتی ام هست ،ولی
ســنگ را بــا چـــه زبانــــی بــه ســـخن وادارم؟
چیـــزی از عمــر نمانده ست ،ولی می خواهم
خــانــه ای را کــــه فــــروریــختـــه بــر پــا دارم..

 همراه بســـــيار است، اما همدمي نيست
مثل تمام غصـــه ها، اين هم غمي نيست
دلــبســــته انـــدوه دامـــنگير خــــود بـــاش
از عــالـــم غـــم دلرباتر عالمـــــي نيـــست
كــــار بــزرگ خــويــش را كـــــوچــك مـپندار
از دوست دشمن ساختن كار كمي نيست
چشــمي حقيقت بين كنار كعـبه مي گفت
«انسان» فراوان است، اما «آدمي» نيست

میان ماندن و رفتن

یکی را دوست دارم لیک حیرانم

نمی دانم کدامش را؟

فقط آنقدر می دانم

میان ماندن و رفتن

یکی را برگزیدن سخت دشوار است

دل به دریا میزنم در قیل و قال زندگی