منم و داغ نگاهی که به قلبم زده ای
آتش خرمن آهی که به قلبم زده ای

قول دادی همه ی دار و ندارم باشی
در تنم رخنه کنی، فصل بهارم باشی

امشب افتــاده به جانـــم تب يادت ، چه کنم؟
من نــدارم به غم هجر تـــو عادت ، چه کنم؟

روزگــاريست که ديــــوانه و بيمــــار توأم
مانــده ام گر تــو نيايي به عيادت ، چه کنم؟

با امیدی گرم و شادی بخش
با نگاهی مست و رویایی
دخترک افسانه می خواند
نیمه شب در کنج تنهایی
بیگمان روزی ز راهی دور
می رسد شهزاده ای مغرور
می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر
ضربه سم ستور باد پیمایش

خستـــه ام ازخـــــود گـــــریزانم نمی دانم چرا؟

غم زده بر جسم بـــــی جانـــــم نمی دانم چرا؟

باد،گویی ریشه ام را سست و بی جان کرده است!

همچـــــو برگـــــی دست طوفانم نمی دانم چرا؟

  من آسمان پر از ابرهاي دلگيرم

اگر تو دلخوري از من، من از خودم سيرم

من آن طبيب زمين گير زار و بيمارم

که هر چه زهر به خود مي دهم نمي ميرم

 نباید شیشه را با سنگ بازی داد !

نباید مست را در حال ِ مستی دست ِ قاضی داد !

نباید بی تفاوت !

چتر ماتم را.. به دست ِ خیس ِ باران داد !

کبوترها که جز پرواز ِ آزادی نمی خواهند !