هر زمان می بینمت قلبم پریشان می شود
چشم هایم در هوایت باز گریان می شود

حس عشقم ناگهان گل می کند اما چه حیف
مثل داغی در میان سینه پنهان می شود

دل من تنگ تو شد، کاش که پیدا بشوی

که بیایی و در این تنگیِ دل جا بشوی

تو فقط آمده بودی که دل از من ببری؟

بروی، دور شوی، قصه و رویا بشوی؟

هرگز نخواستم که بگویم نگاه تو ،

از ابتدای ساده این ماجرا چقدر-

من راشکست،ساخت،شکست و دوباره ساخت

من را چرا شکست،چرا ساخت یا چقدر!

شاهد مرگ غم انگيز بهارم چه کنم 

ابر دلتنگم  اگر زار نبارم چه  کنم

نيست ازهيچ طرف راه برون شد زشبم 

زلف افشان تو گرديده حصارم چه کنم

اگر دل ببندی به بال نسیم

به یک چشم بستن به هم می‌رسیم

نترس از جنون، ساز لیلا بزن

بگو عاشقم ، دل به دریا بزن!

دو هواییم ، دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ؛ همانی که خودت می‌دانی

پیش‌بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش توفانی

هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم

پرم از حس دلگیری که نامش را نمی دانم

تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی

و من دریاچه ی اشکی که دایم رو به طغیانم

شیر هرگز سر نمی کوبد به دیوار حصار

من همان دیوانه ی دیروزم اما بردبار

می توانستم فراموشت کنم اما نشد!

زندگی یعنی همین؛ جبری، به نام اختیار

خورشــید چشم روشنت را ، دوست دارم
دل دادن و ، دل بستنــت را دوست دارم

مــرداد آغــوشت ، بــرایم زندگـــانیست
اردیــبهشت دامــنت را ، دوســت دارم

چاره عشق سکوت است که بلوا نشود
مشت عاشق ابدا پیش کسی وا نشود

درسکوت است که پروانه بماند باشمع
گرچه سوزد دهنش باز به شکوا نشود