رفتنت آغاز ویرانی ست حرفش را نزن

انتهای یک پریشانیست حرفش را نزن

گفته بودی چشم بردارم من از چشمان تو

راهمان با ینکه طولانی ست حرفش را نزن

سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم
چو گلدان خالي لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ايم
 

بس که جان کند تنم از تن و جان سیر شدم

آخر ای مرگ شتابی که ز غم پیر شدم

          خنده ی تلخ من از درد نشانی دارد

          غنچه ی خون جگرم کز همه دلگیر شدم

در بر عشق تو با آن همه تدبیر آخر 

حاصل این بود که بازیچه ی تقدیر شدم

          آسمان زیر و زبر گردی و نابود شوی

          که من از گردش تو بس زبر و زیر شدم

اندرین باغ که هر لاله به خون غوطه ور است

خوب شد خوب که چون سبزه زمینگیر شدم

          زندگانی اگر این است بدین تلخی و رنج

          دیگر ای مرگ شتابی که ز جان سیر شدم

کاش چون پاییز بودم
کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم.
برگهای آرزوهایم , یکایک زرد می شد,
آفتاب دیدگانم سرد می شد,
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد