در گلستاني هنگام خزان ،
رهگذر بود يكي تازه جوان
صورتش زيبا ، قامتش موزون ،
چهره اش غم زده از سوز درون
ديدگان دوخته بر جنگل و كوه
دلش افسرده ز فرط اندوه
با چمن درد دل آغاز نمود
اين چنين لب به سخن باز نمود
 

جان می دهم به گوشه ی زندان سرنوشت

سر را به تازیانه ی او خم نمیکنم

افسوس بر دو روزه ی هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ی ماتم نمی کنم
 

بنگر آن حوری سياه و سپيد 
نه همه پاك جسم او نه پليد
ساخته در وجود خويش پديد
نيمه‌ای يأس و نيمه‌ای اميد 

                     آتش او را قرين و هم بستر 
                     همسر خاك و نام خاكستر