در  جوانی  به  خویش  می گفتم                     شیر شیر است گرچه پیر بود

چون  که  پیری   رسید   دانستم                      پیر پیر است گرچه  شیر بود

سحرگه  به  راهي  يكي پير ديدم                     سوي خاك خم گشته از ناتواني

بگفتم :  چه  گم كرده‌اي اندرين راه؟                 بگفتا  جواني، جواني، جواني
 

عهد جواني گذشت در غم بود ونبود              نوبت پيري رسيد صدغم ديگر فزود

تبه کردم جوانی تا کنم خوش زندگانی را                  چه سود از زندگانی چون تبه کردم جوانی را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را               نجستم  زندگانی را  و گم کردم  جوانی  را

کنون  با  بار  پیری  آرزومندم  که  برگردم                به  دنبال  جوانی  کوره  راه  زندگانی  را

 تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
 

قديما يه پينه دوز بود دلا رو وصله ميکرد
دلاي پاره پوره چروکين و پر غم و درد
مرد بيچاره رو بادرد دل آميخته بودن
واسه تعمير دلا رو دوروبرش ريخته بودن
 

دو تا كفتر

نشسته اند روي شاخه ي سدر كهنسالي

كه روييده غريب از همگنان دردامن كوه قوي پيكر

دو دلجو مهربان با هم 

دو غمگين قصه گوي غصه هاي هر دوان با هم

دو تنها رهگذر كفتر
  

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید            داستان غم پنهانی من گوش کنید 

قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید         گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟

سوختم سوختم راز نهفتن تا کی؟

 عشق يک جوشش کور است
و پيوندي از سر نابينايي،
دوست داشتن پيوندي خودآگاه
واز روي بصيرت روشن و زلال
 

 برف مي بارد
برف مي بارد به روي خار و خاراسنگ
كوهها خاموش
دره ها دلتنگ
راه ها چشم انتظار كارواني با صداي زنگ
 

زندگی بافتن یک قالیست

نه همان نقش و نگاری که خودت میخواهی

نقشه از قبل مشخص شده است

تو در این بین فقط میبافی

نقشه را خوب ببین خوب بباف

که مبادا فردا قالی بافته ات را نخرند
 

زندگی با همه ی وسعت خویش

محفل ساکت غم خوردن نیست

حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نیست

اضطراب هوس دیدن و نادیدن نیست

زندگی جنبش جاری شدن است

زندگی کوشش و راهی شدن است

از تماشاگه آغاز حیات

تا به جائی که خدا می داند . . .
 

عقاب پير نگون بخت آفتابم من

که شعله هاي شفق سوخت شاهبالم را

درين کوير بلا کيست تا تواند راند

ز گرد لاشه ي من ، کرکس خيالم را
 

به چشمان پريرويان اين شهر

به صد اميد مي بستم نگاهي

مگر يك تن از اين ناآشنايان

مرا بخشد به شهر عشق راهي
 

 روزي که با منش سخني جز وفا نبود

محبوب من؛ به من؛ زوفا داد يادگار

گلدان ميخکي به دل افروزي بهار

شايد بهار نيز چنان باصفا نبود
 

چرا از مرگ می ترسید


چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

در خانه’ خود نشسته ام ناگاه

مرگ آيدو گويدم :‌ زجابرخيز

اين جامه’ عاريت به دورافكن

وين باده’ جانگزا به كامت ريز!